Everything I Own Life. – ชีวิตเป็นของฉัน
ชีวิตก็เหมือนละคร ที่เราสวมบทเป็นนักแสดง ที่ต้องทำหน้าที่ดำเนินตามเนื้อเรื่องที่เราเป็นคนกำหนดเอง
หรืออาจจะมีคนเข้ามากำหนดให้เรา ต้องทำอย่างนั้น ต้องเป็นไปอย่างนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเราทั้งสิ้น
จะมีบท มีสคริปหรือจะเตี้ยมกันยังไง เราก็ย่อมรู้ซึ้งถึงบทบาทหน้าที่ของเรานั้นดีกว่าใคร สังคมทุกวันนี้
มีหลายอย่างที่ดึงดูด จนทำให้ใครหลายๆคน หลงลืม บทบาทหน้าที่ของตนเอง…
ผมเองเติบโตมาจากครอบครัวเล็กๆ ผ่านความยากลำบาก ผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมาย มีหลายอย่าง
ที่ต้องย้อนกลับไปมอง มีหลายสิ่งที่ต้องจดจำ แต่อาจจะมีบางครั้งที่ผมหลงลืมตัว มึนเมากับสิ่งลวงตา
ที่ดึงดูด ล่อตา ล่อใจ อาจมีหลายครั้งที่เผลอ ลืมมองจุดยืนของตัวเอง ว่าเรายืนอยู่ตรงจุดไหนแล้ว…
บางครั้ง..การอยู่กับตัวเองมากเกินไป ยึดเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง มันก็เกิดผลเสียได้เหมือนกัน ผมว่าเรา
ต้องหัดเปิดใจยอมรับกับสภาพสังคม ผู้คนรอบๆตัว และยุคสมัยที่กำลังค่อยๆ เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
แต่ก็ไม่หลงลืมว่าตัวเรานั้นเป็นใคร ทำหน้าที่อะไร รับบทพระเอกหรือรับบทผู้ร้าย เหมือนละครหลังข่าว
อันนี้ ก็อยู่ที่ตัวเราของเราเอง จะดึงสติ จะคิด ตระหนักได้มากแค่ไหน ใช้ชีวิตทุกวันให้คุ้มค่า ก็ทำไงได้ละ
ก็ผม “ไม่ได้เกิดมาบน กองเงิน กองทอง” จบ..(ดื้อๆ)
