My Life – ยังรักกันเหลยหม้าย ยังคิดถึงเหลยหม้าย
ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของคนในเมืองใหญ่ ยังมีผมเด็กหนุ่มต่างจังหวัด ที่เข้ามาศึกษาอยู่ในเมืองที่ใครๆ
หลายคนเรียกมันว่า “เมืองสวรรค์” เกือบ 4 ปีแล้ว ที่ผมออกจากบ้านเพียงลำพัง และให้ความหวัง การรอคอย
ความสำเร็จไว้ให้กับคนที่อยู่ข้างหลัง ออกมาเผชิญ ค้นหาประสบการณ์ เจอหลากหลายเรื่องราวจากหลาย
สังคม หลายสิ่งที่สอนผมให้เรียนรู้ หลายสิ่งที่ต้องเก็บไว้เป็นบทเรียน จากสิ่งเหล่านี้คุณเชื่อหรือเปล่า ว่ามันทำ
ให้เรานั้นแข็งแกร่งขึ้น ใช้ชีวิตในแต่ละวัน อย่างมีสติมากขึ้น แต่..ก็มีบางครั้งที่ผมอาจหลงลืมตัวไปบ้าง ลืม
เบื้องหลังของตัวเอง ลืมหน้าที่ของตัวเอง
ชีวิตของคนเรานั้น เลือกเกิดไม่ได้ก็จริง แต่คนเรานั้นมีโอกาสที่จะได้รับสิ่งดีๆกันทุกคน อยู่ที่ว่าเราจะไขว่คว้า
สิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิตนั้นได้มากแค่ไหน หลายคนอาจแปลกใจว่าทำไม บทความนี้ ผมเขียนแปลกๆ แต่ผม
อยากจะเตือนสติหลายๆคนที่กำลังหลงลืม กำลังเพ้อฝัน กับสิ่งลวงตาทั้งหลายที่เกิดขึ้นในสังคมอย่างทุกวันนี้
อย่าให้สิ่งเหล่านี้มาปิดกั้น จนลืมความสุขที่แท้จริงของชีวิต…
ผมเองเติบโตมาจากครอบครัวที่เรียกได้ว่า “ปากกัดตีนถีบ” แต่ผมก็โชคดีที่มีพ่อกับแม่ ที่ไม่เคยท้อต่อความลำบาก
ของชีวิต จนทำให้ทุกวันนี้ผ่านช่วงความลำบากมาได้ ผมถูกเลี้ยงดูและสอนให้ทำอะไรด้วยตนเอง ถูกฝึก ถูกสั่งสอน
จากคนในครอบครัว ผ่านความลำบาก ความเหนื่อยยาก ที่ผมมองเห็นด้วยตาสองข้างและต่อสู้ไปพร้อมๆกับครอบครัว
ผมไม่เคยมีของเล่นแพงๆ ผมไม่เคยใส่เสื้อผ้าแพงๆ ผมใช้แต่ของมือสอง ผมอยากได้อะไร ต้องทำงานแลกถึง
จะได้สิ่งที่ผมอยากจะได้ มันทำให้สิ่งที่ผมได้มานั้นคุ้มค่้าแก่การเก็บรักษา
มีหลายครั้งที่น้อยใจชีวิตของตัวเอง ว่าทำไมไม่เกิดมาเป็นลูกคนรวยๆกับเขาบ้าง แต่ถ้ามองย้อนกลับไป การที่เกิดมา
พร้อมๆกับความลำบาก มันทำให้ชีวิตของผมนั้น เข้มแข็ง อดทน และพร้อมเผชิญกับความยากลำบากที่จะเข้ามาใน
ชีวิต ต้องขอบคุณพ่อและแม่ ที่สอนให้รู้จักความลำบาก ความอดทน และผมจะสัญญาว่าจะเอาความสำเร็จในชีัวิต
ไปฝากพ่อกับแม่และทำให้ครอบครัวมีความสุขมากยิ่งขึ้นต่อไป… ผมรักพ่อและแม่ ผมรักครอบครัวครับ!!
